 |
| අනුරාධපුර නුවර වැව පසුබිමින් දිස්වනුයේ මිහින්තලා ස්ථූපයයි. |
කෝඉන්සිඩන්ස් (Coincidence) කියල ඉංගිරිස් වචනයක් තියනව. ඒ කියන්නෙ කෝ? මෙතන මොකක්ද සිද්ද වෙච්ච ඉන්සිඩන්ට් (Incident) එක? කියල අහනව එහෙම නෙවෙයි හොඳද? සිංහලෙන් සිද්ධි සමපතනය කියල කිව්වැහැකි. එහෙම කෝඉන්සිඩන්ස් එකක් වුනා ඊයෙ මට.
ගිය සතියෙ වගෙ අලුතින් මුණ ගැහුනු මගෙ යාලුවෙක්ගෙ යාලුවෙක් එක්ක කතා බහක් සිද්ද වුනේ මෙහෙම.
"ඔයා එතකොට ලංකාවෙ කොහෙද?" මම ඇහුව.
"මගෙ පදිංචිය පානදුර. ඒත් මම ගොඩක් කාලයක් හිටියෙ අනුරාධපුරේ.."
"ආ එහෙමද? මමත් කාලයක් අනුරාධපුරේ හිටිය..හැබැයි ඒ අවුරුදු තිහකට වගෙ ඉස්සර"
"අනුරාධපුරේ කොහෙද හිටියෙ?"
"ටවුන් එකේමයි..අර වතුර ටැංකිය කිට්ටුව.."
"ආ ඒ හරියෙ වික්‍රමපාල අයිය එහෙම දන්නවද?"
"අඩේ ඔව්නෙ..මම හොඳටම දන්නව..අපි ඒ කාලෙ එයාට කිව්වෙ ජෝර්දාන් අයිය කියල. මිනිහ ඒ කාලෙ ජෝර්දාන්වල සෑහෙන කාලයක් රස්සාව කලා. ඒකයි එහෙම කිව්වෙ."
"මම නම් දන්නෙ වික්‍රමපාල අයිය කියල විතරයි. ඒත් ඔය ජෝර්දාන්වල හිටපු කතාවත් මම දන්නව. ඒත් මම දන්න කාලෙ මිනිහ හිටියෙ අබුඩාබිද කොහෙද..අපෙ තාත්ත මිනිහ එක්ක එකතුවෙලා රෙදි කඩයක් කලා අලුත් බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේ…"
"ඔය කොයි කාලෙ වගේද?"
"අනූවෙ.... අනූ එකේ වගේ"
"හරි හරි ඒ වෙනකොට මම අනුරාධපුරෙං ඇවිල්ල. ඉතිං මොකෝ බිස්නස් එකට වුනේ?"
"ඒක හරිගියෙ නෑ. අවුරුදු දෙකක් වගෙ කරල වහල දැම්ම"
"ඔව්..ඔව්..ඔය ජෝර්දාන් අයියට ඒ කාලෙ ඉඳලම තිබ්බ බිස්නස් උණක්. අවුරුදු දෙකක් වගෙ රට ඉඳල ඇවිල්ල ඉතුරු කරගත්තු සල්ලි වලින් මොකක් හරි බිස්නස් එකක් පටන් ගන්නව එක්කො තනියම. නැත්තං තවත් කවුරු හරි යාලුවෙක් හවුල් කරගෙන. වැඩි කාලයක් යන්ට ඉස්සර ඒක බංකොලොත් වෙනව. ඊට පස්සෙ ආයම රට යනව..සල්ලි කීයක් හරි හොයාගෙන එනව. ආයෙත් බිස්නස් එකකට අත ගහනව. ඔය විදිහට තමයි දිගටම වැඩේ සිද්ද වුනේ මම ඔය මනුස්සයව දන්න දවසෙ ඉඳල"
ඉතිං ඒ වෙලාවෙ මට හිතුන අඩේ ජෝර්දාන් අයිය ගැන ලිව්වැහැකි නෙව අපූරු සටහනක් කියල. අභයගිරියට කෙලින්ම සම්බන්ධයක් නැති වුනත් මම අභයගිරියෙ ඉන්නෙ කාලෙදි සිද්ද වෙච්චි කරුණු කාරණා හින්ද කිසි අවුලක් නැතුව අභයගිරි මතක සටහන් - 2 කියල නම් කරන්ටත් පුලුවනිනෙ.එහෙම හිතල කතන්දරේ ලියන්ට පටන්ගත්ත කියල කියමුකො.
මෙන්න ඊයෙ උදේ මම දැක්ක අපේ පොරසන්නය (කොමෙන්ට් කරුවංගේ සංගොමේ ගරු සබාපතිතුමා) කියල තිබ්බ මෙහෙම. /අර අභයගිරි මතක සටහන් කියල පටංගත්ත එකේ එක කොටහයි ලියල තියෙන්නෙ. ඒකෙ තව තියෙනවනං වහාම ලියන එකයි තියෙන්නෙ./ හෙහ්,හෙහ්, මම අර පටං ගන්නකොටම කෝඉන්සිඩන්ස් එකක් නැත්තං සිද්ධි සමපතනයක් ගැන කිව්වෙ ඔන්න ඕක ගැන..තේරුණාය?
ඉතිං ඔන්න ඔය සියලුම කාරණා කටයුතු සලකා බලල මම තීරණය කලා අභයගිරි මතක සටහන් - 2 ලියල දාන්ට ඕමනාය කියල. ඕමනයි කියල කියන්නෙ කවුද දන්නවනෙ නේද? ජේ. ආර්. තුමා..ආ...ජේ. ආර්. කිව්වම තව කතාවක් මතක් වුනා.
මේ දවස්වල ග්‍රීෂ්ම කාලෙ හින්ද කබඩ් යට කාපට් යට හැම තැනම ඉන්නව පොඩි කැරපොත්තො වගෙ සත්තු ජාතියක්. කැරපොත්තො කිව්වට කැරපොත්තන්ට වැඩිය උං සමාන වෙන්නෙ දැළියන්ට. දැළියො දන්නව නේද? අපි සුට්ටි කාලෙ නං දැළියො අනන්තවත් හිටිය. විසේසයෙන්ම කුස්සිවල දුම්මැස්සෙ.අර කලුපාට පොඩි සත්තු.
හරි දැං ආපහු එමු කැරපොත්තා සහ ජේ.ආර්. ගෙ කතාවට. ඔය කැරපොත්තා කියන සතා බොහොම අනාදිමත් කාලෙක ඉඳල මේ ලෝකෙ ජිවත්වෙන සතෙක්ය කියනවනෙ. කොටිම්ම ටිරනෝසෝරස් රෙක්ස්ලගෙ බිත්තර කටු හිටං ලෑටි ගාපු පොරක් තමයි ඔය කැරපොත්තා කියන සත්වයා. කැරපියාගෙ (දකුණෙ කට්ටිය කියන්නෙ කැරපොත්ත නෙවෙයි කැරපියා. කැරපියානන්ද කියලත් පෙලක් කියනවලු) සර්වයිවබිලිටි එක නැත්නම් නොනැසී පැවතීමේ හැකියාව කොච්චර ද කියනව නං න්‍යාෂ්ඨික අවි යොදාගන්නා මහා පරිමාණ යුද්ධයකින් පස්සෙ මේ මහ පොළව මතුපිට නොනැසී ඉතිරි වෙන්නෙ කැරපියාලා විතරක් වෙන්ට පුලුවන් කියල ඔය කවුද කියලත් තියනව.
ඉතිං ජේ.ආර්.ට හිටියනෙ මුණුබුරාල තුන් දෙනෙක්. එක මුණුබුරෙකුට මම හිතන්නෙ මේ ඊයෙ පෙරේද තානාපති පත්වීමකුත් හම්බවුනාද කොහෙද. ඉතිං ඔය මුණුබුරෙක්ට ඉස්කෝලෙදි කියල දීල තියනව ඔය කතාව. කතාව කිව්වෙ කැරපොත්තා න්‍යාෂ්ඨික යුද්ධයකින් පස්සෙ නොනැසී ඉතිරිවෙන කතාව.
මුණුබුරා මොකද කරන්නෙ හවස ගෙදර ඇවිල්ල සීයා එක්ක ඔය විස්තරේ කිව්ව. "සීයෙ..සීයෙ..සීය දන්නවද පරමාණු යුද්දෙකිං සත්තු මිනිස්සු ඔක්කොම විනාස වෙලා ගියත් අන්තිමට කැරපොත්තා විතරක් ඉතුරුවෙනව." ජේ.ආරුත් "හා එහෙමද? ඒකත් හොඳයි දැනගත්තු එක" කියල ඔලු ගෙඩිය එහෙම දෙතුන් පාරක් හොල්ලල ඔය කතාව හිතේ තියාගත්ත.
පහුවදා ලොක්කට කතාවක් පවත්තන්ට තිබ්බ කොහෙ හරි ඉස්කෝලෙක තෑගි බෙදාදීමේ උත්සවේ ප්‍රධාන අමුත්තා හැටියට. මට මතක විදිහට මියුසියස් එකේද කොහෙද. කොහොම හරි බාලිකා පාසලක.."බාලිකාවියන්..තක්සලා දොරින්..ඉස්සිලා හොරෙන් බලාවි ගස්සලා නුවන්...යන්තරේ හඬින් මන්තරේ දුමින් රාවණා ඇවිත් ඉඳන් සෙයිලමේ ඉඳන්... "
ඒ එක්කම මට මතක්වෙන තවත් ගීතයක් තමයි "අජානේය ඉස්කූටර තුරඟා පිට වඩිනා, කුමාරියනි වාත වේගයෙන් ඉගිලෙනු කොතැනා, තබා හිමි දෙවුර එසඳේ පුරවර සිරි බලනා, විලාසයට නුඹේ කිරුළ බිම වැටෙයිද හිතුනා.."
බාලිකාවියන් ගීතයේ ගායකයා ජානක වික්රමසිංහ, මනුස්සය ප්‍රසිද්ධ වෙන්ට ඉස්සරවෙලා මම අර මහ කැලේ මැද වැඩ කරන කාලෙ කොන්තරාත් කලා. ඒ කාලෙ අපි හරි ආසයි ජානකගෙ සිංදු අහන්ට. ජානක වික්‍රමසිංහගෙ ගම පොළොන්නරුවෙ. ජානකට ඉස්සෙල්ල පොළොන්නරුවෙන් ප්‍රසිද්ධ වුනු ගායකයා කුමාරසිරි පතිරණ ..."සිතින් පතා ඉන්නම්, කුළුඳුල් පෙම් පැතුමන්, ඉතින් සිනා සෙන්නම් ඔබගෙ රූ මවමින්" ඒ කුමාරසිරි පතිරණගෙ ඒ කාලෙ බොහොම ජනප්‍රිය වුනු ගීයක්. දෙකක් දාගත්තද අපිට ඉතිං "සිතින් පතා ඉන්නම්" තමයි..හෙහ්,හෙහ්,
හරි කුමාරසිරි පතිරණ සහ ජානක වික්රමසිංහ ගැන ආයම දවසක ලියන්නං..ඔය බලන්ටලාකො..කතන්දරයක් එක විදිහකට දිගටම කියාගෙන යන එක කොච්චර අමාරුද නේද? අතුරු කතා කීයක් නම් කියල හිතට එනවද..නේ? හරි ආපහු ජේ.ආර්.ගෙ කතාවට යමුකො එහෙනං කලින් දවසෙ අර මුණුබුරාගෙන් අහගත්තු විස්තරෙත් ජේ.ආර්. ලොක්ක ඒ කතාවෙදි කිව්ව. ඒ කිව්වෙ මෙන්න මෙහෙම..
"මේ පොඩි ළමයි බොහොම හොඳට ඉගෙන ගන්ට ඕන. පොඩි අය තමයි කවදක හරි මේ ලෝකෙ ඉතුරුවෙන්නෙ. ඔය අය දන්නවද නියුක්ලියර් යුද්දයක් මේ ලෝකෙ ඇතිවුනොත් එහෙම මනුස්සයො සත්තු ඔක්කොමලා විනාස වෙලා යනව. ඒත් කැරපොත්තා විතරක් ඉතුරු වෙනව. ඔව් නියුක්ලියර් යුද්දෙකින් පස්සෙ ඉතුරු වෙන්නෙ එතුමා විතරයි"
බාලිකාවියන් ඉතිං අතිං කටවල් වහගෙන හිකි හිකි ගාල හිනා වුනාලු. මෙතන උනේ ජේ.ආර්. ජීවිත කාලයක් තිස්සෙ ඉංග්‍රීසියෙන් ඉගෙන ගත්තු රාජකාරි කරපු මනුස්සයෙක්නෙ. ඉතිං සිංහල වචනවල හරියටම තේරුම් ඒ වගේම ඒ වචන යෙදෙන නොයෙදෙන තැන් ගැන නිරවුල් අවබෝධයක් නෑ. එතුමා හිතන්ට ඇති ඌ, ඒකා, ඒ සතා, එතුමා කියන සිංහල වචන ඔක්කොගෙම තේරුම එකයි කියල....හෙහ්...හෙහ්...
හරි ජේ.ආර්. සහ කැරපොත්තා ගැන ඒ අතුරු කතාව මෙතකින් අවසානයි. අසා සිටි ඔබ සැමට ස්තූතියි. ආපසු ප්‍රධාන කථාවට යමුකො එහෙනං...
ඉතිං ඔන්න ඔය සියලුම කාරණා කටයුතු සලකා බලල මම තීරණය කලා අභයගිරි මතක සටහන් - 2 ලියල දාන්ට ඕමනාය කියල.
ජෝර්දාන් අයිය කියන්නෙ අනුරාදපුරේ හිටපු කාලෙ අපෙ යාලුවෙක්. ඒ වෙනකොටත් ජෝර්දාන්ගෙ වයස අවුරුදු තිස්පහක් වගෙ ඇති. මම අර කලින් කිව්ව වගෙ ජෝර්දාන් අයිය, ජෝර්දාන් අයිය කිව්වට මිනිහගෙ නම ඇවිල්ල වික්‍රමපාල. ඒ ඔය මිනිස්සු ගෑණු මැදපෙරදිග රස්සාවල්වලට යන්ට පටන්ගත්තු කාලෙ වගෙ. ඒ ගිහිල්ල ආපහු එන සමහර කාන්තාවො ඔය ඔලුවෙ ඉඳං දෙපතුල ගාවටම වැහෙන කබායවල් වගෙ ඇඳුං ඇඳගෙන මහ උජාරුවෙං පාරෙ ගියා.ඩුබායි යන්ට (මැදපෙරදිග කොහෙට ගියත් ඒ කාලෙ කිව්වෙ ඩුබායි යනව කියල. සාජා, අබුඩාබි, කටාර්, ඔමාන්, බහරේන් වගෙ වෙන වෙනම නම් කියන්ට මිනිස්සු දැනගෙන හිටියෙ නෑ.) බැරිවෙච්චි ගෑණු එහෙම අය දිහා ඉරිසියාවෙන් පුපුරන දෑසින් බලාගෙන හිටිය.
ඩුබායි ගිය අය එහෙං ගෙනාපු ඩුබායි රෝස තමංගෙ මිදුල් වල පාත්ති හදල වැව්ව. ඩුබායි නොගිය අය එව්වයිං දඬු කෑල්ලක් දෙකක් තමන්ටත් ඉල්ලගෙන හිටවගත්ත. අනුරාදපුරේ කච්චේරිය ගාව වටරවුමත්, උසාවිය ගාව වට රවුමත් මුලුවසං වහගෙන රතු, රෝස, කහ සහ සුදු ඩුබායි රෝස මල් පිපුන. අපි යමිං එමිං ගමන බයිසිකල් ඒ අයිනෙ නවත්තල ඒ දිහා බලාගෙන හිටිය.
ජෝර්දාන් අයියට ඒ නම වැටුනෙ කාලයක් ජෝර්දානයෙ රස්සාව කල හින්ද. මිනිහ කලේ මොකක් හරි මේ එකවුන්ටන්සි සම්බන්ධ රස්සාවක් කියල මට මතකයි. කොහොම හරි අසූහතරෙ අවුරුද්දෙ මැද වගෙ ජෝර්දාන් අයිය ලංකාවට ආව.
ඒ වෙනකොට මම අභයගිරියෙ වැඩ. අනුරාධපුරේ හිටියෙ මම විතරයි. අප්පච්චි රජයේ සේවයෙන් පෙන්ෂන් ගත්තට පස්සෙ පවුලෙ අනික් අය ගියා පිළිමතලාවෙ අපි කාලෙකට ඉස්සර ගත්තු ගෙදරට. මම අනුරාධපුරේම නැවතුනා රස්සාව හින්ද. මට ඒ කාලෙ ස්ථිර නවාතැනක් තිබුනෙ නෑ .අභයගිරියෙ මගෙ යාලුව සේනකගෙ කාමරෙත් නැවතුනා. ඒ එක්කම මාත් එක්ක ටෙක් එකට ගිය තව යාලුවෙක් අනුරාධපුරේ හිරගෙදර හිටිය. හිරගෙදර හිටිය කිව්වෙ ඌ ගෙවල් බිඳල අහුවෙලා කූඩු කරල එහෙම නෙවෙයි. ...හෙහ්...හෙහ්...ඌ රස්සාව කලේ හිරගෙදර. උගෙ ක්වාටර්ස් එකෙත් මම නැවතුනා හිතුනහම.ඊට අමතරව ගොඩගේ මාවතෙත් හිටිය තව යාලුවෙක්. එහෙත් නතර උනා.
අපිත් එක්ක අපේ ගෙදරම හිටිය මම දන්න කාලෙ ඉඳලම අම්මගෙ අම්මයි, (මගෙ අත්තම්ම) තව අම්මගෙ කසාද නොබැඳපු අයිය කෙනෙකුයි.ඔය මාම රස්සාව කලේ අනුරාදපුරේ සිගරට් ඒජන්සියෙ. ඒකෙ සිගරට් ඩිලිවරි වෑන් එකක් එලෙව්ව.
අම්මල අප්පච්චිල පිළිමතලාවෙ ගියාම මාමත් එයාගෙ යාලුවෙක් එක්ක නැවතුනා ඔය පුබුදුපුර පැත්තෙද කොහෙද....හෙහ්..දවසක් මරු වැඩක් වුනා...ඒකනං නොකියම බෑ. මම එදා රෑ නැවතුනෙ අභයගිරියෙ සේනකයගෙ කාමරේ. හවස් අතේ වැඩ රාජකාරි එහෙම අහවර වෙලා අපි දෙන්න නුවර වැවට ආව ටිකක් වතුරෙ බැහැල එහෙම ගිරීස්මෙ නිවාගන්ට.
"මචං ගල් බෝතලේකුත් අරගෙනම යමුද?" නාල ඉවරවෙලා බයිසිකලුත් තල්ලු කරගෙන වැව් කණ්ඩිය දිගේ පල්ලම් බහින අතරෙ සේනක ඇහැව්ව.
"අන්න නියමයි" මම කිව්ව. ආය මොනවද නියම මිනිහගෙං ඇහුවෙ...හෙහ්,හෙහ්,
මාකට් එක එහා පැත්තෙ බාර් එක ඉස්සරහ මාර පෝළිමක්.
"අප්පටසිරි මෙතන මාර පෝලිම නේද? මොකද කරන්නෙ?" මම ඇහුව.
"මොකද කරන්නෙ කියල අහන්නෙ? ආය අහවල් දෙයක් කරන්නයැ? පෝලිමෙ ඉන්නව මිසක…"
සේනකය එහෙම කියල ඊට එහා පැත්තෙ තිබ්බ යකඩ වැටට අල්ලල උගෙ බයිසිකලේට ඉබ්බ දැම්ම. මමත් මගෙ බයිසිකලේ එතනම වැටට හේත්තු කරල ඉබ්බ දැම්ම. ඒ දවස්වල අනුරාදපුරේ පුෂ් බයිසිකල්වල පිටිපස්ස රෝදෙ ලොක් එකක් දාල බේරගන්ට බෑ. හොරු කරන්නෙ ටිකක් වෙලා ඔත්තු බලල පිටිපස්ස රෝදෙ උස්සගෙන බයිසිකලේ අරං යන එක.
ඒ හින්ද මිනිස්සු පුරුදු වෙලා හිටිය රබර් බටේකිං ආවරණය කරපු අඩි දෙකහමාරක් තුනක් වගෙ දිග දම්වැලකිං බයිසිකලේ ලඟ තියෙන වැටකට වගෙ දේකට අමුණල ඉබ්බෙක් දාන්ට. එතකොට ඉතිං වැටත් ගලවගෙනම තමයි බයික් එක අරං යන්ට ඕන.
ඉතිං අපි දෙන්න පෝළිමට එකතු වුනා කියමුකො. ඔන්න විනාඩි පහක් ගියෙ නෑ. කවුද මගෙ උරහිසට අතක් තියල මිරිකුවා. "මොකද මෙතන කරන්නෙ?" ගොරෝසු කටහඬකුත් ඇහුණ. බොහොම හුරු පුරුදු කටහඬක්. ඒ කටහඬ අඳුන ගන්ට මට ඔලුව හරවල බලන්ට උවමනා වුනේ නෑ..අපේ මාමා....
"නෑ..මාමේ...මේ මේ…මම...මේ" මම ගොත ගැහුව. මොනව කියල කියන්ටය ආය? නිකං ජොලියට වාගෙ පෝලිමේ ඉන්නව කියල කියන්ටයැ
ඒ කිට්ටුව සමුපකාරයක් වත් තිබ්බනම් කියන්ට තිබ්බ "ආ...මාමෙ අපි මේ මෙතන සමූපකාරෙ හොඳ කට්ට කරවල තියනවයි කියල ආරංචියක් ආව. ඒ පාර හෙට උදේට කරවල කටු හොද්දකුත් එක්ක කැකුළු බතක් කමුය කියල හිතලයි මේ පෝළිමේ ඉන්නෙ.." කියලවත්.
එතකොට මාම කියයි මෙහෙම "ඉතිං මේ ඉන්නෙ කරවල පෝලිමේ නෙවෙයිනෙ. මේක අරක්කු පෝලිමනෙ…"
එතකොට මට තියෙන්නෙ ඇස් දෙකත් දොඹගෙඩි වගෙ කරගෙන සේනකය දිහාට හැරෙන්ට. "ඒයි මචං කිව්වත් වාගෙ මේ කරවල පෝලිම නෙවෙයි නේද? මේක අරක්කු පෝළිම…"
එතකොට සේනකය කියයි.."අප්පටසිරි ඇත්තම නේන්නං..දැං මොකද කරන්නෙ?"
එතකොට මම කියනව මෙහෙම…"එක්කොත් මෙච්චර වෙලා අරක්කු පෝළිමේ හිටපු එක ගල් බෝතලේකුත් අරගෙනම යමු.උදේට කරවල කටු හොද්ද කාල බඩේ අජීරණයක් එහෙම හැදුනොත් දිවිය අවුසදයක් වගෙ සුට්ටක් ගත්තැහැකිනෙ…"
එහෙම ගොන් පාට් එකක් ඇට් කොරන්ට උනේ නෑ මොකද ඒ අහල පහල සමූපකාරයක් නෑ. ඒ හින්ද "ආ..මාමෙ..මේ ..මාමෙ ...මේ.." කියල මම බිම බලාගත්ත.
"මාමෙ මේ නෙවෙයි..ආය එහෙම මෙතනට එනව නෙවෙයි තේරුණාද? අප්පච්චි අම්ම එහෙම අඳුරන කවුරු හරි දැක්කොත් එහෙම…" මාම මාදිහාවෙ රවාගෙන කිව්ව.
ඇත්තම නේන්නං...මට එහෙම එකක් හාංකවිසියක් මතක් නොවිච්චි හැටි. රිඹ යනව තමයි එහෙම කවුරුහරි දැක්කනං එහෙම. ඔය අපෙ මාමගෙ යාලුවෙක් ඔය බාර් එක කලේ.මම ඒක දැනගෙන හිටිය. ඒ වගේම මට ඒ වෙලාවෙ ගණදෙවි නුවණ පහළ වුනා.
"ඇත්ත තමයි මාමෙ. දැං මට පේන්නෙ මේ පෝළිමේ සෑහෙන වෙලාවක් ඉන්ට වෙයි වාගෙ. අඩු ගානෙ විනාඩි පාළහක්වත්. ඒ අතර අම්ම හරි අප්පච්චි හරි අඳුනන කවුරු හරි දැක්කොත් වස ලැජ්ජාව. ඒ හින්ද මෙහෙම කරමු"
"කොහොමද?" මාමා මා දිහාවෙ ඇස් පුංචි කරල බැලුව.
"මෙතන බාර් එක කරන්නෙ මාමගෙ යාලුවෙක්නෙ. මාම පිටිපස්සෙං ගිහිල්ල මට ගල් බෝතලයක් ගෙනත් දෙන්න. එතකොට පෝලිමේ ඉන්න ඕන නෑනෙ."
"මොකක්?" මාමගෙ ඇස් උඩ ගියා. එහෙමම ටිකක් වෙලා ඉඳල මූනට යන්තං හිනාවකුත් ආව. "ඒකත් හරි තමයි බලාගෙන යනකොට..කෝ එහෙනං සල්ලි දෙනව මෙහාට...මම සල්ලි ගන්නෙ නෑ..මේ දවස්වල මගෙ අතේ සල්ලි හිඟයි.."
"නෑ කමක් නෑ මාමෙ" මම ඩෙනිමෙ පිටිපස්ස සාක්කුවෙං පර්ස් එක එලියට ගත්ත. "මාමටත් ඕනනං ගල් බෝතලයක් ගන්න. පස්සෙ ගනුදෙනු බේරගන්ට බැරුවය."
"එපා..එපා..මට ඕන නෑ...හරි තමුසෙලා දෙන්න ගිහිල්ල අතන ඉලස්ටෝ බෝඩ් එක ලඟ ඉන්නවල." එහෙම කියල මාමා මගෙන් සල්ලිත් අරගෙන ගියා.
සේනකය බක බක ගාල හිනා වෙනව. "උඹ තමයි දවසකටවත් මිනිහ..හෙහ්..කොහොම හරි මාම ලව්වම ගල් බෝතලේ ගෙන්න ගන්නයි හදන්නෙ නේද පෝළිමේ නොඉඳම…"
"හෙහ්,හෙහ්, අන්න මල්ලි ඒකට තමයි කියන්නෙ පුබ්බෙ නිවාසානුස්මෘති ඥාණය භාවිතා කරනව කියල. උඹට තේරුණාද?...අනික මම මේ හදන්නෙ දෙමව්පියන්ගෙ නම්බුව ගෞරවය බේරගන්ට..වෙන දෙයක් නෙවෙයි"
ආ..ඉලස්ටෝ බෝඩ් එක කිව්වෙ හැත්තෑ ගණංවල ඒ කාලෙ ලංකාවෙ ප්‍රධාන නගර හැම එකේම වගෙ නගර මධ්‍යයේ කාටත් පේන තැනක විසාල බිල් බෝඩ් එකක් ගහල තිබ්බ ඉලස්ටෝ පාවහන් ප්‍රචාරය කරන්ට. එව්ව හදල තිබ්බෙ ඇලුමිනියම් සරුවපිත්තල කෑලි කෑලි පුරුද්දල. ඉතිං හුළඟට ඔය බිල් බෝඩ් එක (බිල් බෝඩ් එක කිව්වට ඒක ඇත්තටම තිබ්බෙ ලිහිල්ව එල්ලපු රෙද්දක් වගෙ) යංතං හෙලවෙනකොට ඔය කෑලි අව්ව වැටිල දිලිසෙන්ට ගන්නව. බලා ඉන්ට ආසයි.
කෑගල්ලෙ බස් ස්ටෑන්ඩ් එක කිට්ටුවද කොහෙද මට මතක විදිහට ඔය ඉලස්ටෝ බෝඩ් එකක් තිබ්බ. හයේ හතේ පංතිවල ඉන්න කාලෙ ඉස්කෝලෙ ඇරිල ගෙදර එනකොට අපි ඔය ඉලස්ටෝ බෝඩ් එක ඉස්සරහ නතර වෙලා සෑහෙන වෙලා ඕක දිහාවෙ බලා ඉන්නව අනිමිස ලෝචන පූජාවෙන්.
බම්බා ජන්කන් එකේ නැත්නම් බම්බලපිටියෙ හන්දියෙත් ඔය ඉලස්ටෝ බිල් බෝඩ් එකක් තිබ්බ ඒ කාලෙ. අර දෑවුරුද්දකට වගෙ කලින් යස අපූරු බ්ලොග් එකක් ලිව්වෙ අවුලා කියල දැං ඔය ඉඳ හිටල ඇවිල්ල කමෙන්ට් එකක් දාල යන පකිරින්තුවෙක්. අන්න ඌත් මට මතකයි ඔය බම්බා ජන්කන් එකේ ඉලස්ටෝ බෝඩ් එක ගැන එක පාරක් ලියල තිබ්බ අපූරු සටහනක්...
ඉතිං මම මේ අරක්කු පෝලිමේ හිටපු කාලෙ වෙනකොට ඉලස්ටෝ සපත්තු සෙරෙප්පු නැතිවුනාට අතීත මතක සටහන් විදිහට ඔය බිල් බෝඩ් ඉතුරුවෙලා තිබුන තැන් තැන්වල.
රයිට් ආපහු එමු ජෝර්දාන් අයියගෙ කතාවට...ජෝර්දාන් අයිය ජෝර්දානෙ ඉඳල ආපහු ආවය කියල මම කිව්වනෙ. ඇවිල්ල දවස් දෙක තුනකින් අපි යාලුවො කට්ටියට ජොර්දාන් අයියගෙන් ආරාධනාවක් ආව පොඩි මධු සාදයකට. පොරගෙ ගෙදර වත්තෙ අඹ ගහක් යට සාදය සෙට් කරල තිබ්බෙ.
ඔන්න ඉතිං වැඩේ නැඟල යන අතරෙ ජෝර්දාන් අයිය මෙහෙම කිව්ව.."මල්ලිලා..මට තියනව ඔය ගොල්ලන්ට වැදගත් කාරණාවක් කියන්ට.."
එතන රැස්වෙලා හිටිය මයෙ හිතේ අට දෙනෙක් වගෙ අපෙ ඒ අහල පහල යාලුවො. මම ඇත්තටම ජෝර්දාන් අයිය එක්ක සෙට් වුනේ ටෙක් එකේ මගෙ හොඳ යාලුවෙක් වෙච්චි කුමාර ජෝර්දාන් අයියගෙ අසල් වැසියෙක් හින්ද.
ඉතිං අපි කට්ටියම අතුරුකතා නවත්තල බයිට් හප හප හිටපු හකු පාඩා එහෙම්මම අක්‍රිය කරල ජෝර්දාන් දිහාට හැරුන."මම හිතාගෙන ඉන්නෙ මල්ලිලා ආපහු රට නොයන්ට…"
අපි කවුරුත් මොකවත් කිව්වෙ නෑ.සාවදානව ඇහුංකං දීගෙන උන්න. "මගෙ කල්පනාවක් තියනව පොඩි බිස්නස් එකක් පටං ගන්ට. "
"ඒ කිව්වෙ අයියෙ? මොන වගෙ බිස්නස් එකක්ද?" කුමාර එහෙම ඇහුවෙ.
"මම හිතාගෙන ඉන්නෙ මල්ලිලා රෙස්ටුරන්ට් එකක් පටන් ගන්ට."
"ඒ කිව්වෙ මේ ෂෝට් ඊට්ස් වගෙ?" මම ඇහුව.
"නෑ නෑ නෑ මල්ලි. එව්ව කරල කාටද හරිගියේ?" ජෝර්දාන් අයිය හිනාවුනා. "මගේ අයිඩියා එක ඇවිල්ල ලිකර් රෙස්ටුරන්ට් එකක් පටන්ගන්ට. අරක්කු, බියර් විස්කි බ්‍රැන්ඩි ඕනම දෙයක් තියන රෙස්ටුරන්ට් එකක්. "
"නෑහ්?" ඇස් දාසයකුයි කටවල් හතකුයි ඇරුනෙ එක වෙලාවටම.
හරියන්නෙ නෑ ළමයි...ජෝර්දාන් අයියගෙ රෙස්ටුරන්ට් එකේ කතන්දරේ තව දවසකට කල් දාන්ට වෙනව..කමක් නෑනෙ නේද?
